Een gedicht van Trijntje Gosker over de sneeuwklokjes in de verborgen stadstuin.
Sneeuwklokjes in de verborgen stadstuin
Verlegenheid is wat men
ziet als in de winterzon de
sneeuwklokjes gaan luiden
een tuin vol maagdelijke
bruiden, melkwitte jurken
in het voorseizoen.
De tuinman kan zijn ogen niet
geloven en hurkt, nee legt
zich bij een bruidje neer, hoe
teer zij is en nog gesloten.
Morgen komt hij weer. Dan
spreidt zij haar rokje open
wiegt haar klokje klingelt
zacht, de hele nacht heeft
zij gewacht op de tuinman,
ze wil meer! Ze wil zijn ogen
vullen met haar prilheid. Hij
wil haar tederheid bewaren
in zijn blik, de camera zegt
klik en eindigt zo haar
klaarheid die nu voor altijd
vastligt in die ene
digitale bit.
Trijntje Gosker
www.terrijntje.nl
